Mondriaan

Mondriaan

Piet Mondriaan werd geboren in Amersfoort op 7 maart 1872 als Pieter Cornelis Mondriaan. Hij overleed op 1 februari 1944 in New York.
Hij heeft in zijn leven verschillende periodes in verschillende delen van Nederland en de wereld doorgebracht. Zo woonde hij in Amsterdam, Noord-Brabant, Parijs en New York. Hij liet zich inspireren door verschillende grootheden uit zijn tijd en vond op iedere nieuwe plek waar hij was nieuwe inspiratie en nieuwe waarheden voor zijn schilderstijl.

In het begin van de periode dat Mondriaan in Nederland woonde schilderde hij figuratief: landschappen, bloemen, bomen, portretten. Hij heeft in deze periode zelfs een aantal pointillistische werken gemaakt.
Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog werkte hij een tijdje in Zeeland, waar zijn eerste abstracte werken zijn ontstaan.
Hij begon met kerkjes en bomen, die steeds meer gestileerd werden dan zijn eerdere figuratieve werken. Hij koos voor bomen in de winter, omdat de vorm van de takken en de overgebleven restvormen zijn interesse wekten. Naarmate hij verder ging op een bepaald onderwerp, ging zijn aandacht steeds meer uit naar de vorm en de opbouw van zowel zijn onderwerp als van het vlak waar hij op schilderde.
Het proces van de figuratie naar abstractie is goed te zien in de serie ‘Boom’, ‘De grijze boom’ en ‘Bloeiende appelboom’ uit 1912.

Hier is duidelijk te zien dat Mondriaan uitging van de natuur om hem heen. Hij neemt de boom als beginpunt en komt stapje voor stapje tot het abstraheren van de vorm, waarna hij eindigt met een gestileerde vorm, die slechts als men het weet nog voor boom aangezien kan worden.
Ongeveer drie jaar na zijn ‘bomen’ serie heeft hij een van zijn meest beroemde werken gemaakt: ‘Pier and ocean’. Hierbij ging hij nog steeds uit van de natuur om hem heen. Hij heeft in dit werk de Noordzee omgezet in een patroon, zoals hij het zag. De vlakke zee, die wordt belicht op de punten waar het golft. Het is heel duidelijk dat hij hier zoekt naar helderheid en regelmaat in het water van de zee, met als resultaat is er een vlak ontstaan, waarin rust, orde en ritme zijn verwerkt.

Na deze periode vertrok hij naar Parijs, waar hij zich liet inspireren door het werk van Picasso en Braque, waardoor zijn werk een sterk kubistische invulling kreeg. Hij schilderde veel met zwarte lijnen en gebruikte veel bruin en grijs, bijna nooit meer kleur.
Toch vond Mondriaan hierin niet zijn waarheid.

Mondriaan ging hierna steeds verder met abstraheren van zijn werken. Hij wilde alles abstraheren tot hij bij het fundament der dingen kwam. Zijn waarheid werd een zeer belangrijk aspect in mijn leven: hij wilde tot een universele waarheid komen en deze delen met de wereld. Dit was waarschijnlijk een van de redenen om zich aan te sluiten bij de Stijl.